perkembangan sistem pendidikan malaysia

PERKEMBANGAN SISTEM PENDIDIKAN DI MALAYSIA



1.0 SEBELUM MERDEKA

1.1 Sistem pondok, pendidikan sebelum kedatangan inggeris

Sebelum kedatangan kuasa-kuasa penjajah, pendidikan di Tanah Melayu bebrbentuk bukan formal dan tidak memberatkan perkembangan kognitif pelajar. Corak pendidikan yang ada pada ketika itu berjalan seperti biasa dengan pengajaran Al-Quran, tingkahlaku dan akhlak yang baik, pengetahuan kerohanian dan seni mempertahankan diri.

Pada peringkat yang lebih awal dan teratur, terdapat suatu sistem pendidikan agama yang di sebut ‘sekolah pondok’ yang ditubuhkan dan dikendalikan oleh para ulama islam yang terkenal. Pelajar-pelajar yang menuntut di madrasah-madrasah agama dan tinggal di pondok-pondok yang dibina di sekelilingnya. (Abdullah Sani Yahya, 2003: 1)

Peringkat kedua dalam perkembangan pendidikan di Tanah Melayu berlaku semasa penjajahan British pada tanpa mempunyai suatu falsafah ataupun dasar pendidikan kebangsaan. Pentadbiran pendidikan semasa ini adalah mengikut dasar penjajah iaitu ‘pecah dan perintah’ serta terbuka dan tidak ada campur tangan daripada pihak kerajaan.

1.2 Pendidikan vernakular

Pendidikan Inggeris mula diperkenalkan di Tanah Melayu apabila Penang Free School ditubuhkan pada tahun 1816. sekolah inggeris di negeri-negeri Meleyu yang lain ditubuhkan agak lewat. Antaranya ialah King Edward VII di Taiping (1883) dan Victoria Institution di Kuala Lumpur (1894). Pada pertengahan abad ke-19, mubaligh kristian membantu menubuhkan beberapa buah sekolah Inggeris.

Kebanyakan sekolah Inggeris ditubuhkan di kawasan-kawasan Bandar dengan bantuan kerajaan Inggeris . kurikulum sekolah ini bercorak kurikulum Grammar School of Great Britain dengan tujuan mengeluarkan pegawai-pegawai tadbir rendah bagi memenuhi keperluan-keperluan kuasa metropolitan British. Sekolah Inggeris dianggap sebagai sekolah elit kerana terletak di Bandar dan pelajarnya terdiri daripada kalangan anak-anak bangsawan. Pendidikan di sekolah Inggeris diadakan pada peringkat rendah dan menengah.

Amalan dan dasar pendidikan Negara pada zaman penjajah adalah sangant bebrbeza. Peluang untuk bersekolah juga didapati tidak seimbang kerana kerajaan British tidak mempunyai dasar pendidikan yang jelas. Kerajaan British telah mengamalkan dasar laissez-faire dalam bidang pendidikan yang telah menyebabkan wujudnya lima jenis persekolahan dalam zaman pemerintahan british. Jenis-jenis persekolahan tersebut ialah Sekolah Vernakular Melayu, Sekolah Vernakular Cina, Sekolah Vernakular Tamil, Sekolah Vernakular Inggeris, Sekolah Agama Madrasah. Tiap-tiap sosial persekolahan itu dibiarkan berkembang mengikut haluan sendiri.

Kesan daripada sosial persekolahan yang berbeza-beza pada zaman pemerintahan Inggeris ini telah menimbulkan situasi rumit dalam usaha keseragaman dan integrasi nasional. Kewujudan vernakularisme dalam pendidikan zaman British juga telah menyebabkan jurang ekonomi dan sosial semakin ketara di kalangan penduduk tanah Melayu pada masa itu. Pelajar daripada sekolah-sekolah tersebut mempunyai nilai ekonomi dan peluang pekerjaan yang lebih baik berbanding dengan pelajar lepasan sekolah Vernakular Melayu, Cina dan tamil.

Kerajaan British lansung tidak berhasrat memajukan bidang pendidikan semasa memerintah tanah Melayu kerana beranggapan pendidikan untuk kaum Melayu khususnya tidak mendatangkan faedah, sebaliknya kewujudan berpendidikan akan menimbulkan kesedaran bagi mereka untuk menentang kerajaan.

Sisitem pendidikan Inggeris ini memberi gambaran bahawa pemerintahan colonial tidak berminat membangunkan rakyat melalui sistem pendidikan. Persefahaman dan perpaduan tidak dianggap penting untuk dipupuk menerusi pendidikan Inggeris yang mengabaikan soal pendidikan yang tunggal yang dapat mendidik dan menyatukan anak-anak daripada semua kaum di tanah Melayu.


1.2.1 Pendidikan melayu

Pendidikan Melayu yang awal menekankan pengajaran Quran dan pengetahuan asas membaca, menulis dan mengira. Pendidikan Melayu diadakan percuma pada peringkat rendah sahaja. Anak-anak Melayu bercita-cita tinggi dan ingin melanjutkan pelajaranterpaksa memasuki sekolah Inggeris di bandar

Tujuan utama sekolah-sekolah Melayu yang diasaskan pada abad ke-19 adalah bagi membolehkan anak-anak Melayu terus kekal di desa-desa, mewarisi kemiskinan keluarganya dan membantu ibu bapa mereka. Mereka sekadar diharapkan dapat ’menjadi petani dan nelayan yang lebih baik’ daripada ibu bapa mereka. Oleh itu, pendidikan yang berbentuk sekular dalam bahasa Melayu dihadkan kepada empat tahun sahaja dengan skop dan kurikulum yang terhad. Mereka diajar membaca, menulis dan mengira serta kemahiran kerjatangan seperti menganyam.

Kemudahan pendidikan bagi masyarakat luar bandar amat terbatas sama ada dari segi mutu pendidikan yang diberi mahupun peluang penyertaan yang disediakan. Sekolah-sekolah awal untuk orang melayu didirikan atas daya usaha orang perseorangan yang mengambil berat untuk memberikan pendidikan kepada orang-orang Melayu. Sekolah Melayu pertama didirikan di Teluk Belanga, Singapura. Pada tahun 1856 dan kampung Gelam dengan dibiayai Temenggung Johor. Pada tahun 1863 tiga buah lagi sekolah Melayu didirikan di seberang Perai iaitu di Kuala Kangsar dan Batu Gajah pada tahun 1884. seterusnya Latihan guru-guru Melayu telah dimulakan pada tahun 1894 di teluk Belanga, Singapura.

Pada awal abad ke-20, bagi menampung permintaan yang bertambah terhadap pendidikan menengah, maka Maktab Melayu Kuala Kangsar (MCKK) diasaskan mengikut model English Grammar school pada tahun 1905. Namun, sekolah ini dikhaskan untuk anak-anak golongan bansawan sahaja. Disamping itu, peluang murid-murid sekolah Melayu untuk melanjutkan pelajaran juga terhad dan tidak mempunyai peluang menyertai sosial ekonomi dan pentadbiran pada waktu itu. Peluang yang ada bagi mereka hanyalah menjadi jawatan rendah seperti polis, kerani, pelayan pejabat dan buruh bersesuaian dengan objektif pentadbiran pihak penjajah ketika itu.

Kemudia pada tahun 1922, bagi menampung permintaan yang bertambah terhadap guru-guru Sekolah Melayu yang berkelayakan, Sultan Idris Training Collage (SITC) ditubuhkan. Manakaa bagi keperluan guru-guru perempuan Melayu maka ditubuhkan pula Maktab Perguruan Perempuan Melayu di Melaka pada tahun 1935.

1.2.2 Pendidikan Cina

Dasar terbuka dan tidak campur tangan dalam hal ehwal sosial kaum pendatang menyebabkan wujudnya sekolah-sekolah Cina dan Tamil. Sekolah-sekolah ini dikendalikan oleh masyarakat masing-masing tanpa bantuan daripada Inggeris sehinggalah kepada tahun 1920-an. Selaras dengan tradisi mengutamakan pelajaran dan mengekalkan kebudayaan serta identiti bangsa, masyarakat Cina mula bergiat menubuhkan sekolah-sekolah Cina sejak awal abad ke-19.

Pada tahun 1920-an, pengaruh kuat sekolah Cina menyedarkan kerajaan Inggeris memperkenalkan suatu undang-undang bagi mengelakkan sekolah-sekoalh itu daripada terasing serta mengawal aktiviti sekolah-sekolah. Ini disebabkan dasar tidak campur tangan oleh pemerintahan Inggeris dalam pendidikan Vernakular menyebabkan perkembangan politik dan ekonomi di negeri China mempengaruhi sistem pendidikan masyarakat Cina di semenanjung tanah Melayu, Sabah dan Sarawak. Kurikulumnya berorentasikan negei China dan buku teks serta guru-gurunya juga dibawa masuk ke Semenanjung Tanah Melayu.

Bermula daripada tahun 1924, sebahagian daripada sekolah-sekoalh Cina telah menerima bantuan kewangan daripada kerajaan. Pada amnya, guru-guru sekolah ini tidak ada latihan formal sehinggalah selepas Perang Dunia Kedua apabila program latihan kelas formal diadakan.

1.2.3 Pendidikan tamil

Sekolah-sekolah Tamil didirikan di ladang-ladang getah yang sebahagian besar kaum keturunan India ditempatkan. Pada tahun 1923, Negeri-negeri Melayu bersekutu meluluskan suatu rang undang-undang yang dinamakan Ordinan Negeri-Negeri Melayu Bersekutu 1923. Suatu peruntukan dimasukkan ke dalam ordinan, iaitu majikan ladang-ladang getah diwajibkan membina sekolah bagi anak-anak pekerja mereka. Mubaligh-mubaligh Kristian juga banyak memberi sumbangan kepada perkembangan pendidikan Tamil.

Sekolah ini dikenali oleh masyarakat india sendiri, dan pihak kerajaan ataupun majikan ladang getah tidak memberi bantuan sama ada daripada segi fizikal, kewangan ataupun pedagogi. Sekolah-sekolah tamil yang didirikan di ladang-ladang getah menghadapi beberapa kekurangan daripada segi kandungan kurikulum, tenaga pengajar dan kurikulum di sekolah-sekolah Tamil ini di sesuaikan mengikut negeri India, begitu juga kebanyakan guru serta buku-buku teks dibawa masuk dari India, begitu juga kebanyakan guru serta buku-buku teks dibawa masuk dari India. Kurikulumnya juga menegaskan pengetahuan dalam kemahiran asas 3M iaitu membaca, menulis dan mengira.

Sebelum Perang Dunia Kedua, program latihan guru kelas formal selama tiga tahun dimulakan untuk guru-guru sekolah Tamil. Pendidikan di sekolah-sekolah tamil juga terhad pada peringkat rendah sahaja.

1.3 Laporan Barnes 1950

Jawatankuasa Barnes mencadangkan supaya ditubuhkan sekolah-sekolah kebangsaan dan bahasa berbilang kaum sama ada menggunakan bahasa Inggeris atau bahasa pengantar utamanya. Sekoah-sekolah vernakular Melayu, Cina dan Tamil akan ditukar secara beransur-ansur kepada sekolah kebangsaan dengan memperkenalkan aliran kebangsaan.

Jawatankuasa barnes membuat beberapa syor untuk mengubal satu sistem pendidikan kebangsaan. Antara lain, menyarankan supaya persekolahan di peringkat rendah dijadikan alat bagi perpaduan dan penyatuan masyarakat yang berbilang kaum di Tanah Melayu. Berasaskan pandangan itu, Jawatankuasa barnes mengemukakan satu laporan kepada kerajaan British yang dikenali sebagai laporan Barnes pada tahun 1951. Antara Syor yang dikemukakan ialah:

• Menubuhkan satu corak sekolah rendah, iaitu sekolah kebangsaan yang dibuka kepada murid daripada semua kaum dengan diajar oleh guru-guru pelbagai kaum dan keturunan.
• Memansuhkan sekolah rendah vernakular mengikut kaum dan digantikan dengan Sekolah Kebangsaan.
• Menjadikan bahasa Melayu dan bahasa Inggeris sebagai bahasa pengantar utama di sekolah-sekolah rendah di peringkat sekolah menengah.
• Tempoh persekolahan diseragamkan selama enam tahun bermula apabila kanak-kanak mencapai usia enam tahun.
• Persekolah percuma kepada semua murid.

Cadangan-cadangan yang dikemukakan dalam Laporan Barnes mencetuskan penentangan yang hebat oleh kumpulan-kumpulan masyarakat yang lain, terutamanya masyarakat cina yang menganggapnya sebagai satu percubaan bagi menindas dan menghapuskan bahasa dan kebudayaan mereka. Bagi mengurangkan kebimbangan masyarakat Cina, pentadbiran British melantik sebuah jawatankuasa pendidikan Cina pada tahun 1951 di bawah Dr. Fenn dan Dr. Wu bagi melaporkan berkenaan sekolah-sekolah Cina di tanah Melayu.

1.4 Laporan Fenn-Wu 1951

Jawatankuasa Fenn-Wu mengkaji sosial persekolahan Vernakular Cina dan mengemukakan Laporan yang dikenali sebagai Laporan Fenn-Wu. Menurut mereka sekolah vernakular Cina boleh berperanan untuk membina bangsa yang bersatu padu secara berasingan. Jawatankuasa ini mencadangkan, antara lain:

• Penggunaan tiga bahasa iaitu Bahasa Melayu, Bahasa Cina dan Bahasa Inggeris sebagai bahasa pengantar diteruskan.
• Menyokong penggubalan sistem pendidikan kebangsaan, tetapi sekolah aliran Cina perlu dikekalkan dengan sukatan pelajarannya dan disesuaikan mengikut persekitaran masyarakat tempatan.

1.5 Laporan Cheeseman

Jjhgjuvgsfugahujs
Jhgyufrsdfd
Ghdghfgfjju

1.6 Ordinan Pelajaran 1952

Jawatankuasa Penasihat Pusat berkenaan pendidikan telah dibentuk bagi mengkaji pendapat-pendapat yang bercanggah yang dicadangkan oleh kedua-dua laporan yang membangkitkan perdebatan yang meluas serta hebat di seluruh Negara. Perdebatan jawatankuasa ini yang merupakan satu kompromi di antara pendapat-pendapat yang berlainan dan seterusnya menjadi asas kepada Ordinan Pelajaran 1952.

Ordinan pelajaran 1952 merupakan satu usaha yang unggul dibuat oleh British dalam usaha untuk memperundangkan satu dasar pelajaran yang mempunyai bidang dan ciri-ciri kebangsaan.

Ciri-ciri penting dasar yang terkandung dalam Ordinan Pelajaran 1952 adalah:

• Bagi memajukan suatu sekolah kebangsaan dengan pengenalan dwibahasa secara beransur-ansur kepada sekolah-sekolah vernacular Melayu dan Tamil melalui pengenalan kelas-kelas bahasa kebangsaan.
• Menghadkan kadar kemasukan pelajar ke sekolah Jenis Kebangsaan Inggeris.
• Mengembangkan sekolah-sekolah menengah vokasional.

Ordinan Pelajaran 1952 tidak dapat dilaksanakan kerana kerajaan mengahdapi masalah kawangan berpunca daripada kemelesetan ekonomi ini kerana sebahagian besar peruntukan terpaksa dibelanjakan untuk menghadapi keadaan darurat yang dialami ketika itu. Ordinan pelajaran 1952 ini tidak mendapat sambutan yang baik, menyebabkan majlis Tertinggi Persekutuan sekali lagi melantik jawatankuasa Khas untuk mencari penyelesaian bagi melaksanakan dasar yang tercatat dalam Ordinan 1952.